هفت نفر از تابعين به نام " فقهاء سبعه " خوانده میشدهاند . سال 94
هجری كه سال فوت حضرت علی بن الحسين عليهماالسلام است و در آن سال سعيد
بن مسيب و عروش بن زبير از فقهاء سبعه و سعيد بن جبير و برخی ديگر از
فقهاء مدينه در گذشتند به نام " سنة الفقهاء " ناميده شد . از آن پس
دوره به دوره به علماء عارف به اسلام - خصوصا احكام اسلام - " فقهاء "
اطلاق میشد .
ائمه اطهار مكرر اين كلمه را به كار بردهاند ، بعضی از اصحاب خود را
امر به تفقه كردهاند و يا آنها را فقيه خواندهاند . شاگردان مبرز ائمه
اطهار در همان عصرها به عنوان " فقهاء شيعه " شناخته میشدهاند .
كلمه فقه در اصطلاح علماء
در اصطلاح قرآن و سنت ، " فقه " علم وسيع و عميق به معارف و
دستورهای اسلامی است و اختصاص به قسمت خاص ندارد . ولی تدريجا در
اصطلاح علماء اين كلمه اختصاص يافت به " فقه الاحكام " .
توضيح اينكه علماء اسلام ، تعاليم اسلامی را منقسم كردند به سه قسمت :
الف : معارف و اعتقادات ، يعنی اموری كه هدف از آنها شناخت و
ايمان و اعتقاد است كه به قلب و دل و فكر مربوط است مانند مسائل مربوط
به مبدأ و معاد و نبوت و وحی وملائكه و امامت .
ب . اخلاقيات وامور تربيتی ، يعنی اموری كه هدف از آنها اين است كه
انسان از نظر خصلتهای روحی چگونه باشد و چگونه