مكلف موظف است آنرا ايجاد نمايد .
اگر آن طبيعت متعلق تكليف قيد خاص نداشته باشد مطلق است و اگر قيد
خاص برای آن در نظر بگيريم مقيد است .
مثلا در مثالی كه قبلا ذكر كرديم به پيغمبر اكرم امر شده كه هنگام اخذ
زكات از مسلمين به آنها دعا كن و درود بفرست ( « صل عليهم ») . اين
دستور از آن نظر كه مثلا با صدای بلند باشد يا آهسته ، در حضور جمع باشد و
يا حضور خود طرف كافی است ، مطلق است .
اكنون میگوئيم اگر دليل ديگری از قرآن يا حديث معتبر نداشته باشيم كه
يكی از قيود بالا را ذكر كرده باشد ما به اطلاق جمله " و صل عليهم " عمل
میكنيم ، يعنی آزاديم كه به هر صورت بخواهيم انجام دهيم ولی اگر دليل
ديگری معتبر پيدا شد و گفت كه مثلا اين عمل بايد با صدای بلند باشد و يا
بايد در حضور جمع و در مسجد باشد ، در اينجا مطلق را حمل بر مقيد میكنيم
يعنی آن دليل ديگر را مقيد ( به كسرياء ) اين جمله قرار میدهيم . نام اين
عمل " تقيد " است .
مبحث مفاهيم
كلمه مفهوم ، در اصطلاح ، در مقابل منطوق است . فرض كنيد شخصی میگويد
: " اگر همراه من تا خانه من بيائی من فلان كتاب را به تو میدهم " .
اين جمله در حقيقت يك جمله است به جای دو جمله :
الف : اگر همراه من تا خانه من بيائی من آن كتاب را میدهم .