فقهاء شيعه
تاريخ فقهاء شيعه را از زمان غيبت صغرا ( 260 - 320 ) آغاز میكنيم به دو دليل : يكی اينكه : عصر قبل از غيبت صغرا عصر حضور ائمه اطهار است و در عصر حضور ، هر چند فقهاء و به معنی صحيح كلمه ، مجتهدين و ارباب فتوا كه ائمه اطهار آنها را به فتوا دادن تشويق میكردهاند بودهاند ، ولی خواه ناخواه فقهاء به علت حضور ائمه اطهار ( ع ) تحت الشعاع بودهاند ، يعنی مرجعيت آنها در زمينه دست نارسی به ائمه بوده است و مردم حتی الامكان سعی میكردند به منبع اصلی دست يابند و خود آن فقهاء نيز مشكلات خود را تا حد مقدور و ممكن با توجه به بعد مسافتها و ساير مشكلات ، با ائمه اطهار در ميان میگذاشتند . ديگر اينكه علی الظاهر فقه مدون ما منتهی میشود به زمان غيبت صغرا ، يعنی تأليف و اثری فقهی قبل از آن دوره از فقهاء شيعه فعلا در دست نداريم يا اين بنده اطلاع ندارد . ولی به هر حال در شيعه نيز فقهاء بزرگی در عصر ائمه اطهار وجود داشتهاند كه با مقايسه با فقهاء معاصر آنها از ساير مذاهب ، ارزش آنها معلوم و مشخص میشود . " ابن النديم " فن پنجم از مقاله ششم كتاب بسيار نفيس خود را كه به نام " فهرست ابن النديم " شهرت و اعتبار جهانی دارد اختصاص داده به " فقهاء الشيعه " و در ذيل نامهای آنها از كتابهای آنها در حديث يا فقه ياد میكند . درباره حسين بن سعيد اهوازی و برادرش میگويد : " اوسع اهل زمانهما علما