آيت الحق
10-14-2007, 21:15
پرسش:
باتوجه به اين كه امام مهدي«عج» نزد شيعيان مسئوليت تبين احكام و راهنمايي مردم را به عهده دارد، چگونه در زمان غيبت كه شيعيان دسترسي به او ندارند، اين وظيفه را انجام مي دهد، و شيعيان به چه صورت از وجود مباركش استفاده مي نمايند؟ و به عبارت ديگر فايده امام غايب چيست؟
پاسخ:
براساس جهان بيني توحيدي ما وقتي به حكمت خداوند و رعايت مصلحت بندگان و عصمت امام(ع) با ادله عقلي ونقلي اعتقاد پيدا كرديم مي دانيم پروردگار متعال كاري را بدون ملاك و برخلاف مصلحت عباد انجام نمي دهد و امام معصوم(ع) نيز در تكاليفي كه از ناحيه خداوند به او محول شده كوتاهي نمي كند. نتيجه آن كه پنهان زيستن امام مهدي«عج» بر مبناي مصلحت و رعايت حكمت انجام گرفته و از طرفي معلول عواملي است كه در پرتو آنها تحقق پيدا نموده است.
هر چند شيعيان و دوستان از برخي حركات وجودي امام در زمان غيبت محروم مي گردند اما مفهوم اين عدم دسترسي اين نيست كه وجود امام نفعي براي شيعيان ندارد. رييس المحققين علامه خواجه نصير طوسي مي فرمايد:
وجود امام از ناحيه خداوند لطف مي باشد، بسط يد و ظهورش لطف ديگري است كه به خاطر بعضي از رويدادها و قصور و تقصير كه جامعه اسلامي با آن روبه رو بوده سعادت بهره بري از آن را پيدا نكرده است.
باتوجه به اين كه امام مهدي«عج» نزد شيعيان مسئوليت تبين احكام و راهنمايي مردم را به عهده دارد، چگونه در زمان غيبت كه شيعيان دسترسي به او ندارند، اين وظيفه را انجام مي دهد، و شيعيان به چه صورت از وجود مباركش استفاده مي نمايند؟ و به عبارت ديگر فايده امام غايب چيست؟
پاسخ:
براساس جهان بيني توحيدي ما وقتي به حكمت خداوند و رعايت مصلحت بندگان و عصمت امام(ع) با ادله عقلي ونقلي اعتقاد پيدا كرديم مي دانيم پروردگار متعال كاري را بدون ملاك و برخلاف مصلحت عباد انجام نمي دهد و امام معصوم(ع) نيز در تكاليفي كه از ناحيه خداوند به او محول شده كوتاهي نمي كند. نتيجه آن كه پنهان زيستن امام مهدي«عج» بر مبناي مصلحت و رعايت حكمت انجام گرفته و از طرفي معلول عواملي است كه در پرتو آنها تحقق پيدا نموده است.
هر چند شيعيان و دوستان از برخي حركات وجودي امام در زمان غيبت محروم مي گردند اما مفهوم اين عدم دسترسي اين نيست كه وجود امام نفعي براي شيعيان ندارد. رييس المحققين علامه خواجه نصير طوسي مي فرمايد:
وجود امام از ناحيه خداوند لطف مي باشد، بسط يد و ظهورش لطف ديگري است كه به خاطر بعضي از رويدادها و قصور و تقصير كه جامعه اسلامي با آن روبه رو بوده سعادت بهره بري از آن را پيدا نكرده است.